Dit zijn waarschijnlijk de oudste tuinrozen. Ze werden gekweekt door de Grieken en Romeinen.
Vanaf de 17e eeuw begonnen de Nederlandse kwekers Nieuwe variëteiten te kweken gevolgd door de Fransen. De rozen in deze groep staan bekend om de prachtige kleurschakeringen en hun schitterende bloemvormen. Het zijn voornamelijk korte, bossige struikjes en hierdoor geschikt voor de kleine tuinen. Ze bloeien vroeg in de zomer en behoeven weinig tot geen snoei. Deze roos komt voor in de natuur rond de middellandse zee. Verder in Irak en Iran en in Ierland maar dan wel in het zuiden county Kerry.

Meestal wordt ze zo’n vijftig cm. hoog en omdat ze niet geënt is in de vrije natuur, kan ze zich door scheuten enorm uitbreiden. Ze kan zich goed vestigen ook in arme grond. Deze roos kan flink wat vorst hebben. Ik las ergens tot -13 cel. De bloemen zijn eenvoudig en enkel,helder roze-rood van kleur met gele meeldraden. De geur is niet zo sterk als bij de hybriden. De takken hebben kleine doornen. Na de bloei geeft ze ronde rode bottels. Ze bloeit vroeg in de zomer, en eenmaal per jaar.
Toch is deze wilde vorm niet zo populair als tuin plant. Er zijn mooiere en effectievere vormen Gallica’s en hiermee bedoel ik haar hybriden. Dit zijn bijna allen nogal forse struiken die beter achter in een border kunnen staan ook al vanwege het feit dat ze éénmaal per jaar bloeien maar dan zijn ze zo mooi.
De Gallica’s die U bij een kwekerij koopt zijn geënt, waren ze dat niet dan had U snel een hele tuin vol met deze roos.